Er bestaat een type mens. Een bepaald type mens, je kent er vast een. Soms hoor je ze van ver wauwelen. Soms van te dichtbij: op familiefeesten, in vriendenkringen, tijdens de kantooruren. Deze types wauwelen graag ongevraagd over iets waar ze zelfverklaarde experts in zijn: de menselijke gezondheid. Niet gehinderd door het ontbreken van een diploma in – zeg maar – geneeskunde, weten zij wat volgens nieuwste studies in Het Laatste Nieuws nu werkelijk kanker veroorzaakt, of toch waarschijnlijk. Waag het niet op een frietje te knabbelen want zout is de duivel en je zal het geweten hebben. Of was het nu suiker? Het verandert elk jaar – anders zullen we ineens maar alle smaken verbannen?

Havermout. Voor. Iedereen!

Er zijn ook etenswaren die zij met volle passie aanraden en liefst nog met een trechter je maag in zouden rammen. Die spijzen veroorzaken het tegenovergestelde van kanker, namelijk kapsones. Ik bedoel een gezond leven. Zij kunnen het weten: het zijn dokters in het diepst van hun zelfingenomenheid, alleen efficiënter: geen zeven jaar nutteloos studeren voor hen! Zij lazen een boek! Van een goeroe! En op vijf uur tijd waren ze gekwalificeerd om jou te helpen. Zodat je lang en saai kan leven.

Als je denkt er eentje te herkennen, blijf dan rustig en praat vooral niet over eten. Deze ‘experts’ ratelen bij de minste aanleiding hele lijstjes af van negatieve en positieve koolhydraten, goeie proteïnen, slechte combinaties en komen uit op de meest antioxidantste en de superste der foods. Enkele daarvan at je al. Andere daarvan kende je niet, tot hun grote vermaak en medelijden. Nog andere zijn in de wereld geplant als wrede moppen van God die vond dat gezondheid met een prijs moest komen: die van de kokhals. Al zullen ‘experts’ dat nooit toegeven. Te vaak heb ik hen schaamteloos zien vreten van walgelijk voer als:

1. Quinoa

Ik weet nog heel goed wanneer ik voor het eerst (en laatst) quinoa proefde: op een noodlottige dinsdag, voorts gekenmerkt door honger. Quinoa is een rijstachtig zaad uit Zuid-Amerika, waar het had moeten blijven. Deze zaden smaken naar een bitter verloren leven dat nooit enige geneugte of plezier heeft gekend. Terwijl ik de zaadjes maalde tussen mijn kiezen, vergat ik alles wat ooit lekker was. Ik vergat pure boter, frieten met stoofvlees, tikka massala, spaghetti bolognaise, manchego met kappertjes, visschotels met puree, sushi met zalmeitjes, lentesalades, geitenkaas met honing, pizza caprese van Testa Rossi, taboulé, feta, cheddar, broccolisoep, huisgemaakte garnaalkroketten en méér. Zoveel meer.

Et tu, kerstomaat?

Ik kon enkel nog die verdomde quinoa beleven. De situatie duurde enkele uren. Het was de ergste dag van mijn leven, en ik was ooit in India.

2. Bieten

Lees dit goed – desnoods tweemaal – want ik ga het nog maar enkele keren herhalen: rode bieten smaken naar hetgeen waaruit ze gesleurd werden bij de oogst: aarde. Aarde. En niet de machtige aarde die je terugvindt in whisky, witte truffels of champignons. Neen, dit is de ik-ben-met-open-mond-van-mijn-fiets-gevallen-in-het-bos-tijdens-de-herfst soort aarde. Grond. Met toetsen van wormen en mos, verlaten vogelnesten en dooie kikkers. Zo smaakt een biet.

Het léf om hier rucola in te betrekken.

Kruiden, garnituren, stomen noch grillen zal dit feit veranderen. Namelijk dat je grond eet. Stop met liegen.

3. Zwarte bonen

De kameleon onder de peulvruchten. Puur smaken deze zwarte parels naar… niets. Naar het pappige niets. Ze smaken nog minder naar iets dan kikkererwten. Je bakt ze in olie en ze smaken naar pappige olie. Je eet ze bij je tortilla en ze smaken naar nog pappigere guacamole. Je doet ze in je slaatje en dat slaatje wordt pappig.

Ik bespeur een rode draad.

En omdat zwarte bonen meestal bereid worden met afgrijselijke ingrediënten zoals quinoa en bieten, verdienen ze zeker een plaats tussen deze gezonde maar weerzinwekkende spijzen.

4. Peren

Deze belachelijke vruchten kennen maar twee toestanden: melig met brokken of steenhard met buikpijn achteraf. Als je al eens een sappig peertje vindt dat niet uit mekaar valt, kan je best meteen even op de lotto spelen. Ook de vorm van de peer is weinig uitnodigend. Begin je vanboven? Aan het putje van die steel? Of ga je voluit voor de zijlingse beet, waardoor je een scheef en uitgerekt klokkenhuis creëert? Dat je – als je niet meteen een vuilbak vindt – moet balanceren op zijn harige droge anjer?

Netjes gephotoshopt uit elke foto van elke peer ooit.

En dan dat perenvel, dat als laatste tussen je tanden blijft knarsen en in je keel blijft steken. Maar als je de peer pelt, staan je vingerafdrukken in het natte (of droge) vlees geschreven en moet je je handen een kwartier lang wassen. Is dit alles de vitaminen waard? Ik zeg luidop neen, want iemand moet het doen.

Je kan deze vier gruwelijke etenswaren trouwens makkelijk vervangen door de patat. Dat gele goud, die eeuwige rots in de branding, die in geen enkele vorm kan teleurstellen. ‘Experts’ geloven niet in de patat. Koolhydraten, daar zijn ze geen fan van. Zij zijn bijgevolg ook geen fan van het leven.

Hopelijk worden ze morgen niet overreden door een bus, want dan was nu werkelijk alles voor niets!