In mijn gevaarlijke zoektocht naar opdrachten en werk kom ik vele hindernissen tegen. Het is crisis, ze zoeken geen copywriter of ze zoeken geen copywriter zoals ik. En heel, heel soms, gooi ik zelf mijn eigen ruiten in.

Mijn cv en portfolio zijn steeds netjes voorbereid, maar over het gesprek zelf maak ik me nooit zorgen. Ik maak me sterk dat mijn innemende persoonlijkheid voldoet om een leuk gesprek aan te gaan. Ik was immers een barvrouw, en barvrouwen kunnen met iedereen praten. Algemene kennis. Zoals geisha’s! Maar dan zonder geilende oude mannen. Wacht. Ik bedoel in de reclame. Euh, soit.

Innemende persoonlijkheid.

Ik rechtvaardig mijn ondoordachte woordspuwen met mijn glimlach. De luxe van het jong-zijn. Of het vrouw-zijn? Ik ben beide, dus denk ik overal mee weg te komen. Grappig hé? Toch ben ik al minstens één persoon tegengekomen die het zowaar niet grappig vond.

Mijn Art Director/lief en ik gingen destijds bij alle bureaus die ons wilden ontvangen langs. Dat heet netwerken. En het is niet voor mij weggelegd.

En op een dag kwamen we aan op een niet nader te noemen bureau. De receptioniste was vervangen door een affiche met een boezem in lingerie. Maatschappijkritiek of onversneden sexisme? Ik wist diep in mijn hart, dat het dat laatste was. Mijn partner maande me aan, rustig te blijven. De toon was gezet. We namen plaats in een ruime vergaderzaal met een glazen ovalen tafel. De Creative Director des huizes kwam verbeten en gefocust binnen. Toen hij onze namen hoorde, klaarde zijn gezicht op. Na enkele cliché-opmerkingen over de afkomst van mijn partner, die dan ook Zorko heet, richtte hij zich enthousiast tot mij. En het gesprek ging als volgt:

“Hanne! Komt dat van Hannelore?”

– “Ik mag hopen van niet!” (Ik-kom-met-alles-weg-glimlach)

“Fout antwoord. Mijn vrouw heet Hannelore”

– (schaterlach)

En zo geschiedde het, dat ik op enkele seconden tijd een brug verbrandde. Dat moet een record zijn. Ik poogde hem uit te leggen dat mijn onthaalmoeder me vroeger zo aansprak wanneer ik iets misdaan had en de naam Hannelore dus een negatieve connotatie had gekregen doorheen de jaren. Maar het was te laat. “En haar stem klonk dan altijd zo schel!”, probeerde ik nog.

Het verdere verloop van het sollicitatiegesprek was ongemakkelijk en onaangenaam. Gelukkig vertelde hij smalend dat zijn nieuwste aanwinst, een beginnend creatief team, verantwoordelijk was voor de boezemaffiche aan de receptie. “Hebben jullie het gezien? Zalig hé?”