Ook champieter kwieten worden oud. En omdat ze goed kunnen bluffen, schoppen ze het vaak ver in het leven. Ze worden het type hoge pief waarvan iedereen zich afvraagt waaraan hij dat precies heeft verdiend.

Misschien dankzij zijn hevige empathie voor de modale werknemers, die hij elke dag “schatten” noemt. Hij verdient dan wel meer, zijn afkomst zal hij nooit vergeten. Daarom slaat hij praatjes met ieder die dankbaar is dat de baas tijd maakt voor ondergeschikten. Over voetbal, vrouwen, auto’s. Onderwerpen die volgens hem leven onder bevolking. Ter voorbereiding bekijkt hij documentaires met veel data en feiten, die hij nonchalant ten strijde gooit. “Tja, men kan zich afvragen in hoeverre het feminisme nog een plaats heeft in onze moderne samenleving”. Hij is een man van het volk maar ook een uomo universale.

“Dienen Da Vinci, da was toch nogal ne zot he.”

Of omwille van zijn ijver. Ook tijdens de lunchperiode is hij druk bezig klanten binnen te halen. Getuige de dranklucht die rond hem hangt als een aura van business smarts. Aan toekomstvisie ontbreekt het hem evenmin. “Die social media, dat wordt wat, jongens!”. Als we hem mogen geloven, wordt dat een echte hype. Gelukkig heeft hij eens een congres bezocht of dit was ons nog ontgaan.

Klasse, vraag je? Het spuit zijn oren uit. Zijn jonge onterechte ijdelheid heeft plaatsgemaakt voor oude misplaatste arrogantie. Dure doch smakeloze schoenen worden geplant op elke tafel in zijn nabijheid. Huid en vlees zichtbaar uit zijn hemd stulpend totdat zijn navel tussen de knoopjes verschijnt. Klasse. Managen? Doet hij volgens het boekje. Als dat boekje geschreven is door andere champieter kwieten. Vrouwelijke collega’s zijn er om te minachten of te begeilen. Dat hangt van hun algemene houding af. Alsook het feit of ze een schouderklopje dan wel oogcontact krijgen.

Aldus verdiende de champieter kwiet zijn functie. Uiteindelijk vragen wij ons af waaraan zijn werknemers dat verdiend hebben.