Er zijn verontrustend veel mensen die door het leven huppelen zonder een overdaad aan gênante momenten waarvan andere (veel coolere) mensen telkens getuige zijn. Hebben ze geraffineerdere genen dan ik? Hebben ze een geheime cursus ‘normaal doen’ gevolgd? Zijn ze *huivert* gewiekst? Gehaaid? Want ik huppel en struikel vervolgens. Ik verslik, verspreek, verlies, vergis, ik zoek woorden.

En omdat ik ook graag iedereen doe lachen zonder oog te hebben voor mijn eigen waardigheid of mentale gezondheid (net zoals een clown!), deel ik vanaf nu geregeld een nieuw matig tot ernstig beschamend moment dat me ooit overkwam.

Het Deureneuvel

Wist je dat ik op unief heb gezeten? Het bewijs van mijn massieve intellect en een gouden ticket naar een oneindig succesvolle toekomst. Zo bleek ook toen we met enkelen een seminarie volgden in een klein en voor mij tot dan toe onbekend lokaal. Dit lokaaltje had 5 deuren – dat wordt later belangrijk. De professor was vermaard in België en zelfs Europa, dus was elke les maar mooi een gigantische eer en tevens een genoegen.

Even over mijn blaas! Omdat die de grootte heeft van een bosbes, moest ik zoals steeds halverwege plassen. En omdat ik van de 5 deuren enkel de ingang kende en niet de deur naar het toilet – als die er al wàs! – moest ik dat melden. Heb je als volwassene al eens gevraagd om te gaan plassen? “Mag ik pipi doen alsjeblief dankuwel grote meneer want ik heb vier bekers grenadine gedronken en nu zit mijn buikje helemaal vol!”

“Het toilet is via die deur,” zei de assistent en er werd gewezen naar de 4 overige deuren die op een rij stonden. Ik staarde naar de muur. “Die deur! Die!” klonk het dwingend en ik stond op en ging deurwaarts. De les ging stilletjes verder.

“Deze,” fluisterde ik dapper binnensmonds en ik greep de klink van de eerste deur, tot gegniffel van enkele medestudenten wiens namen en gezichten ik nooit zal vergeten. De assistent keek op: “Nee, nee de andere” – “Oh, deze dan,” hoopte ik en mijn hand zwierf naar de derde deur. “Néénéé! Nee niet die!” riepen ze allen en mijn hand deinsde terug. Nou, IEDEREEN wist blijkbaar waar dat – excusez le mot – teringtoilet was. “Deze dan,” zweette ik met gesloten ogen terwijl ik de klink van de tweede deur opentrok en prompt een boekenkast tegemoet staarde. Wie had die daar gezet! “NEE HANNE NEE DIE ANDERE!”

Ik wanhoopte stilaan terwijl mijn slaagkans in het leven (en helaas niet mijn plas) fors wegvloeide en smeekte: “ZEG MIJ DAN! ZEG MIJ WELKE!” en ze wezen allen – inclusief een fronsende in Europa vermaarde professor – verwoed naar de vierde deur die ik vervolgens brutaal probeerde te openen maar die potdicht bleek! “NEE HANNE HET IS DE DERDE” schreeuwden ze reeds tijdens mijn bodyslam tegen de vierde deur en het bleek TOCH de derde deur en ik heb daarbinnen 10% geplast en 90% schamend nagedacht over hoe ik dat bedeurde snertlokaal en mijn academische leven weer zou binnenstappen. Het was na 15 minuten en met onterecht geheven hoofd onder plots gegibber van studenten die zich herinnerden wat er ook alweer gebeurd was. Goed, terug naar Marcel Duchamp en zijn ‘Fountain’.

Nawoord: ik ben uiteindelijk geen professor geworden maar wel blogger en daar heeft de mensheid toch veel meer aan. MON PLAISIR!