Je beseft het niet meteen, dat is het mooie. Je blijft optimistisch. Je lacht naar je scherm! Naar die rode melding. Och, m’n hoofdletters staan misschien nog aan, denk je naïef. Na de tweede rode zin begin je heftig te fronsen.

Wat was dat paswoord ook alweer? Ik zal het je vertellen: een opeenvolging van tekens die je ooit in de rapte hebt verzonnen omdat je aan de slag wilde. En je hebt er nu het raden naar, wat er destijds in je omging. Seks, waarschijnlijk.

Toch blijkt je paswoord ook niet “Ikwilhetnuuu” te zijn. Noch “Hoegroterhoeliever!1”. Het kan dus letterlijk alles zijn en je mag maar vier keer proberen want anders bellen ze de politie en moet je naar’t gevang.

Dan maar klikken op het zinnetje onder die rode melding: “Ik ben mijn paswoord vergeten”. Het is een vernederende toegeving: “Ik weet niet hoe te volwassenen”. Dan moet je voor de veiligheid je gsm nummer geven. En je geboortedatum. En welk huisdier je als kind had. En de resultaten van je laatste endoscopie.

Veiligheid. Tussen haakjes. Als hackers willen hacken, dan hacken ze. Hackers. Die hacken. We hebben allemaal een job, we snappen de ijver. Maar ondertussen zijn we een halfuur verder en hebben we nog geen nieuwe broek gekocht.

Dan mag je eindelijk je nieuwe paswoord ingeven via een code die je in je mailbox krijgt, waarvan je het paswoord ook niet meer weet. De code en de link daarvoor sturen ze naar je gsm. We zijn vertrokken. Ligt je gsm nog in je auto want op tafel ligt ie niet? Ah, hebbes! Argh, de batterij is op. Waar is die oplader? Welwel, daar. We zijn goed bezig – wacht wat was de pincode weer? Juist, je geboortejaar. En hoera, je hebt de ene code en de link! En die andere code in je mailbox!

Prima, nieuw paswoord ingeven! Wat zullen we verzinnen? O, je naam! Die vergeet je nooit. Oei, er moeten ook cijfers en tekens inzitten. In orde, je naam dus en een “1” en een “!”. Petat!

“U mag uw oude paswoord niet opnieuw gebruiken.”

Soms moet een mens gewoon eens heel hard in de spiegel schreeuwen.