Ondertussen ben ik meer dan een jaar lang moeder. In dat jaar heb ik de verleiding kunnen weerstaan om een tekst te schrijven over m’n baby of om een onnozel lijstje te maken over het ouderschap of over wat splinternieuwe mama’s zich vanaf de bevalling zoal afvragen. Tot nu dus:

Zal ik ooit weer in een zetel kunnen ploffen?

Is dit wat ze bedoelden met die “Geniet nog van de stilte”?

Als ik m’n baby langer dan een uur laat wenen, komt er dan een nuffige madame van ‘Kind en Gezin’ me arresteren?

Weet ‘Kind en Gezin’ wel héél zeker wat ze allemaal vertellen?

Is dit hoe ze de harde geluiden-foltermethode hebben bedacht?

En hoe ze de slaaptekort-foltermethode hebben bedacht?

Hoeveel verschillende soorten huiduitslag bestaan er eigenlijk?

En hoeveel verschillende soorten crèmekes en druppelkes?

Hoe rijk worden apothekers van nieuwe ouders?

Gaan m’n borsten juist groter of kleiner zijn, op het einde van deze malle rit?

En hoeveel mensen zullen zo in totaal mijn tepels hebben gezien?

Ga ik beste vrienden worden met de bejaarden die me zien wandelen met de buggy in m’n wijk?

Waarom geven mensen op straat me ongevraagd raad?

Waarom geven mensen zonder kinderen me ongevraagd raad?

Geldt kletsen geven aan een vreemde die z’n kop in m’n buggy steekt als wettelijke zelfverdediging?

Waarom zijn er overdag zoveel vreselijke realityprogramma’s rond vreselijke mensen?

Wanneer zal ik eens aan dat “opvoeden” beginnen?

Volgend jaar een lijstje over peuters, joepie!