Iedereen weet dat ‘Showgirls’, ‘Dune’, ‘Just Married’ en ‘Pearl Harbor’ draken van films zijn (wist je dat niet? Tijd om je leven te herbekijken). We weten het allemaal en toch kijken we, net zoals we kijken naar een gecrashte auto op de snelweg of een dooie vogel in onze voortuin. Want ‘slecht’ is fascinerend en we houden met z’n allen van films die zo slecht zijn, dat ze goed zijn.

Sommige films zijn zo slecht, dat ze slecht zijn. Toch worden ze geprezen door het publiek en zelfs internationale jury’s. Misschien wel door jou, beste lezer. In dat geval ben je fout. Hou je dus vast want ik ga hier een stevig potje inhakken op jouw favoriete films:

1. ‘The Broken Circle Breakdown’
Dit is de ergste. Nooit heb ik – na ‘Daens’ – een Belgische film gezien die zo schaamteloos misbruik maakt van de compassie van z’n publiek. We leven graag mee, maar er zijn godverdomme grenzen.

Want hoe kàn je feitelijk meeleven met Alabama, een personage dat elke scène rauw opvreet? Dat zichzelf belachelijk serieus neemt en constant op de rand van een zenuwinzinking lijkt te staan, allemaal nog voordàt haar dochtertje – spoiler! – kanker krijgt? Haar man (of beter gezegd vent – het is een tamelijk vent-achtige man) is wat sympathieker, maar die absurde haat/liefde voor Amerika en religie, is een beetje … dramatisch? Jezus, relax eens allebei.

En is het uiteindelijk niet allemaal wat onrealistisch?

Want ofwel bestaat er dus een jong getatoeëerd Vlaams cowboygezinnetje in een reuzegroot huis in het midden van de bossen die een bluegrass bandje hebben en een dochtertje dat – spoiler! – sterft aan die kanker en waarvan de moeder dan – spoiler! – ook nog eens zelfmoord pleegt. Ofwel wilde een sinistere cineast ons doen creperen. Voilà, ik heb het gezegd.

2. ‘Lucky Number Slevin’
Daar, een film die niet weet wat ie wil. Aan de ene kant wil ie ‘humor’, maar ook acteurs die niet grappig zijn. Aan de andere kant wil ie ‘misdaad’ en acteurs die niet intimiderend zijn. Aan de nog andere kant hoor je Tarantino-eske dialogen van den Aldi. Dat geheel is dan overgoten met een saus van plotwendingen. Alleen maar om een idiote woordspeling in de titel te kunnen steken.

Geeuw.

3. ‘Inglourious Basterds’
Er staan opzettelijke spelfouten in de titel en niemand schijnt te weten waarom. Het genie van Tarantino (ik ben een fan, hoor!) is onmetelijk.

Of bwah: de erg mooie Brad Pitt speelt onverklaarbaar een komische rol. We weten allemaal dat erg mooie acteurs niet grappig kùnnen zijn (zie ook Josh Hartnett in ‘Lucky Number Slevin’). Met uitzondering van Orlando Bloom dan.

Ziezo, dat is mijn probleem met ‘Inglourious Basterds’. Dat en het feit dat ik hem steeds moet Googelen voor de juiste schrijfwijze. Maar toch, net zoals in ‘Troy’, werpt Brad Pitt een (weliswaar erg mooie) schaduw over deze voorts prima prent, met authentieke Tarantino-eske dialogen zonder korting.

4. ‘Gran Torino’
Moest ik toen al bestaan hebben, zou ik heimwee krijgen naar de films waarin Clint Eastwood nog een knappe, sterke cowboy of keiharde flik vertolkte in plaats van een zeurende ouwe racist.

Want dat is ‘Gran Torino’: het verhaal van een zeurende ouwe racist die racistische dingen doet en zegt en ook nog eens gelijk krijgt maar dan toch leert om Aziaten te waarderen voor wie ze zijn omdat een Aziatisch meisje verkracht werd en een jongen kletsen kreeg. Ook iets met een auto.

5. ‘The Last King of Scotland’
Kijk, natùùrlijk is Idi Amin een wrede dictator en mag dit al eens vertoond worden. Maar Forest Whitaker is – ondanks de vele awards – niet de persoon om dit te doen. Misschien ligt het aan mij en zie ik hem voor altijd als de knuffelbol Edward Montesque Garlick uit ‘Goodmorning, Vietnam’ (màn, die film is goed). Een goeie acteur moet er wel voor zorgen dat je al zijn andere rollen vergeet. Balen voor Forest, dus!

Daarnaast zitten we weer met een personage dat het onmogelijk maakt er sympathie voor te voelen. Dokter Garrigan ziet gewoonweg niet dat Idi Amin een wrede dictator is, ook al zit ie er met z’n snuit recht op! En hij loopt tot tweemaal toe (dat we weten!) zijn pik achterna, waarvan die tweede keer ernstige amputaties tot gevolg heeft. Want hij vogelde immers met een van de vrouwen van de wrede dictator. Ik heb nooit een wrede dictator ontmoet, maar zelfs ik weet dat je met je poten van z’n vrouwen moet blijven, of er komen amputaties van heb ik je daar. Logica.

6 en 7. ‘Gone Baby Gone’ en ‘Mystic River’
Ken je dat, wanneer je de affiche bekijkt van een film en meteen weet hoe de hele zooi in mekaar steekt? Dat heb ik vaak, alsook bij ‘Gone Baby Gone’ en ‘Mystic River’, maar ik besloot ze toch een kans te geven. Ik was ziek en zwanger en had pas Netflix.

Beide films zijn gebaseerd op boeken van Dennis Lehane, een schrijver uit Boston, Massachusetts, die er kennelijk geen toeristen wil. Zijn verhalen over de stad zijn gitzwart, veel te ingewikkeld en gebouwd op cliché-personages, zoals de veel te vroeg zwanger geworden marginale troela die nu met pooiers en drugdealers rondhangt, of het veel te beschermende vaderfiguur dat vroeger nog in het gevang zat en niet wil dat zijn eigen dochter met mannen zoals hem verkeert. Dat type.

Beide films hebben de grootste anti-climax ooit: – spoiler! – de dochter van de troela blijkt gekidnapt door een politieman om haar een beter leven te geven en – spoiler! – een man wordt vermoord door dat vaderfiguur omdat ie niet gewoon zegt tegen zijn jeugdvriend wat hij gedaan heeft die bewuste nacht. Gadver. Leer eens communiceren. En stop met zaniken over vampiers tegen je arme vrouw – verbazingwekkend genoeg de enige in Bahsten die niet wist dat je gemolesteerd was als kind.

 

Zat jouw favoriete film erbij? Wat voor iemand ben jij, zeg.

draak, films, review