Ik geloof dat er geen verschrikkelijker fase in een mensenleven bestaat, dan de puberteit. De onschuld van de kindertijd vervaagt stilaan en maakt plaats voor een bewustwording van je omgeving, de anderen en vooral: van je lijf dat welig begint te tieren. Buiten je wil, starten verdraaide hormonen vanuit het niets met het hervormen van je lichaam, dat je tot nu toe zo goed had leren kennen. In die mate, dat je een vreemde wordt in je eigen spieren, huid, haar en nieuwe groeisels die je goed kent van op tv en de voorlichting op school, maar niet van in de spiegel.

Laat dat nu net de periode zijn waarin niets belangrijker lijkt, dan wat anderen van je denken. Schaamte en het belang van het cool-zijn doen hun intrede en dat vloekt met je gebrek aan motoriek en zelfkennis. Onze samenleving lost dit op door iedereen die dit doormaakt, samen in een klas te zetten. Dat schept een band, zou je kunnen argumenteren, maar in de realiteit worden enkel afschuwelijke taferelen geschapen. Want niet iedereen groeit aan hetzelfde tempo. Niet iedereen ziet er even leuk uit. Niet iedereen snapt zijn eigen lijfgeur. Nee, niet iedereen heeft van nature zijn gedachten op een rijtje. Of zijn tanden.

Als volwassen kunnen we terugkijken en lachen, al dan niet groen. We vergeten alle vreemdheid, gêne en de wreedheden van leeftijdsgenoten. Maar niet alles.

Ik zat in het vierde middelbaar of hoe ik het noemde: de vierde cirkel van de hel. Mijn lijf en ik waren het al een hele poos oneens geweest en tot overmaat van ramp kreeg ik opeens uitwassen onder mijn sleutelbeen. Niets te vroeg, dat wel, maar het was eigenlijk makkelijker zonder. Dat vind ik nu nog steeds. Van uitwassen kwamen zwellingen en tenslotte uitstulpingen. Net op tijd voor de dag van de klasfoto’s. Speciaal voor de gelegenheid had ik mijn lievelingsbloesje aangetrokken, dat toevallig erg dun, erg strak en erg huidkleurig was. Als jij denkt te weten hoe dit verhaal zal aflopen, dan heb je volkomen gelijk.

De groepsfoto namen we buiten op de speelplaats. Ik stond rechtop in de achterste rij, want ik was sinds een plotse groeistoot een van de grootsten van de klas geworden. Omdat mijn mede-tienermeisjes hielden van onoprecht enthousiasme, besloten we elkaar de armen om de schouders te slaan. Want we waren vriendinnen. Dat werd vooral duidelijk, de dag waarop de klasfoto’s waren toegekomen. Mijn pasfoto was prachtig, geen ontkennen aan. Dat sleutelbeen sprong er mooi uit. Helaas deden mijn uitstulpingen dat ook op de groepsfoto. Door de werking van schaduwen. Cirkelvormige schaduwen. Langs de andere kant ben ik blij dat het geen koude dag was. Maar ik zag er naakt uit – weliswaar zonder kersjes op de taart – en voelde me ook zo. Ik wou door de grond kunnen zakken, helemaal tot in Australië. Om het hoongelach dat door de speelplaats galmde niet meer te horen.

Dit is het dan, dacht ik. Dit zal me mijn hele leven lang achtervolgen. Als tiener denk je dat het leven stopt op twintig. Je weet nog niet dat het leven dan pas echt begint, en dat de meesten van die vriendinnen uit je klas in de marginaliteit zullen verzeilen.

Als je nog eens een tiener ziet, geef hem dan geen GAS-boete maar een fikse knuffel.

*tot nu toe