Toen ik nog een kleine Hanne was en derhalve met ‘Hanneke’ aangesproken werd, noemde ik hem ‘papa’. Mama noemde hem ‘sjoe’ en volwassenen zeiden ‘Marc’. Ik woog niets en in zijn sterke armen nog minder, wanneer hij mij optilde om in zijn nek te zitten. Dan was ik een grote Hanne. Nog groter dan die reus van een vader, met een zwarte bos haar en dikke strenge wenkbrauwen. “Niet in mijn nek plassen, Hanneke,” waarschuwde hij dan met zijn lichtgroene ogen die knipoogden, waarop ik me steeds afvroeg of ik dat ooit had gedaan. En of ik die dag al geweest was.

In zijn bijzonder grote gestalte huisde, zo ergens rond de borststreek, een bijzonder klein hart. En langs zijn bijzonder grote mond kwamen jennende woorden van het soort dat alleen vaders kunnen smaken. “Mààr een acht op tien?” tot mijn ontsteltenis. Ik vond sarcasme niet grappig. Ik lachte me wél een kriek wanneer hij zijn befaamde Antwerpse accent bovenhaalde en duizendmaal “duzend” zei, of als hij – onze voorhoofden raakten – scheel in mijn lichtblauwe ogen keek. Humor varieert toch in elk gezin, denk ik.

Hij plaagde me graag over lang vervlogen gênante tijden, zoals die keer dat ik slapend mijn hele bed had ondergekotst en hij de enige was die het had gehoord en aldus mijn leven – en dat van mijn pluchen Samson – redde met een vervloekte koude douche. Of die keer dat ik was flauwgevallen na het bloedgeven omdat ik “te lang vegetariër” was geweest en beter wat lever of bloedworst zou eten. Of die keer dat hij mij in de mast had gehesen om dan met de zeilboot te schommelen. Tot mijn luid getier en zijn hoongelach. Hij wilde dat ik mezelf kon relativeren.

En hij wilde dat ik slim was, zoals hij. En dat ik wist wat te doen wanneer ik zou stranden op een onbewoond eiland, of onder een lawine bedolven zou worden. Tot nu toe is die kennis nog niet van pas gekomen, maar volgens hem wist je maar nooit. Hij was een man van het leger en stuurde me uit verre landen handgeschreven brieven die ik amper kon ontcijferen, op de “Veel liefs van je papa” na.

Eens ik oud genoeg was noemde ik hem ‘pa’ (of ‘pa-a!’) en plaagde ik hem vooral terug. Ik wil geloven dat hij dat stiekem fijn vond. Dan rakelde ik onderhoudende herinneringen op, zoals die keer dat hij op enkele maanden tijd eerst zijn rechter- en dan zijn linkerbeen brak. Hij wilde een skateboard uitproberen maar die vond dat geen goed idee. Dat we toen de twee broekspijpen van zijn jeans hadden moeten openknippen. Of ik onderbrak hem, omdat hij bij het vertellen van een anekdote de hele tijd “‘k zeg” zei. Soms plaagde ik hem wanneer hij het niet zag. Wanneer hij Flight Simulator speelde met muziek in zijn oortjes en lichtjes en vals meezong met Ozark Henry of Eric Clapton. Hij zong ook de gitaren en piano. Dan grinnikte ik, maar hij hoorde het niet. Een zingende piloot heeft het maar druk.

Negen jaar is een lange tijd om iemand niet meer te zien. Of te kennen, vrees ik soms. Al ken ik toch mezelf, dat is bijna hetzelfde.