Hier opnieuw een reeks onderwerpen waar ik – bij gebrek aan een toffe hobby – intensief mee bezig ben. Op sommige van deze vragen ken ik het antwoord, maar neem ik er geen genoegen mee.

Waarom eigenlijk Jackie Chan?

Waarom kijken gitaristen zo gepijnigd wanneer ze hoge noten raken?

Waarom zeggen sommige mensen “expresso” tegen “espresso”? Zeggen ze dat expres zo?

Weten mensen die het “spághetti” uitspreken wel waarmee ze bezig zijn?

Heeft niemand door dat nic-nac’jes eigenlijk verschrikkelijk smaken?

Over snoep gesproken, wat is er zo lekker aan zuurtjes?

En waarom worden de stokjes van de meeste lolly’s zompig? Kunnen ze geen houten stokjes maken zoals bij raketijsjes?

Waarom zit er een condoom rond een Bifi-worstje?

Moet er tegenwoordig in élke popsong een ‘rapgedeelte’ zijn?

Was Meryl Streep nu echt zo intimiderend in ‘The Devil Wears Prada’? Of Forest Whitaker in ‘The Last King of Scotland’?

Waarom noemen ze het eerst een ‘doe-woord’ en dan een ‘werkwoord’? Is het al niet verwarrend genoeg?

Waarom maken mensen goede voornemens met nieuwjaar? Maakt een datum het verschil als je het over een andere boeg wilt gooien?

Waarom moet ik zelf toch eens voelen, hoewel de ober zegt dat mijn bord “superheet is”?

Waarom doen ze zoveel poedersuiker op koffiekoeken? Krijg dat maar eens van je gezicht af.

Bestaan er nog mensen die hun muren behangen?

Waarom is het in sci-fi films nooit rommelig of vuil? (buiten Star Wars IV tot VI)

En waarom doet iedereen in sci-fi films zo ernstig? (idem)

Heeft er niemand door dat Coca Cola Zero niet exact hetzelfde smaakt als gewone Coca Cola?

Waarom zetten ze de kooktijd van pasta niet in’t groot op de verpakking? Want dat is het enige wat ik echt wil weten.

Waarom heeft een ‘wrat’ zo’n vieze naam terwijl de meeste SOA’s als prinsessen klinken?

Waarom noemen koppels elkaar nog steeds bij hun koosnaampjes tijdens een grote ruzie?

Dat is voorlopig weer alles.