Etiquette tart al jaren alle verstand en logica. En we blijven het maar pikken omdat iemand honderden jaren geleden vond, dat het sjiek stond moeilijk om te gaan met de makkelijkste zaken ter wereld. Zoals eten.

We vonden het bestek uit, voornamelijk bestaande uit het mes, de vork en diens luie broer, de lepel.

Wie rechtshandig is, eet zijn soep met een lepel in de rechterhand. Je brengt de soep naar je mond. Je eet. We voeren dezelfde actie uit met cornflakes, pudding, dame blanches, tiramisu, yoghurt (kunnen reclamemakers trouwens stoppen met ons de uitspraak ‘jochert’ op te dringen? Normale mensen zeggen ‘joegoert’), havermout,… Ik kan blijven opsommen maar daar is niemand mee bediend.

Mijn punt is maar, menig voedsel wordt met de rechterhand naar de mond gemanoeuvreerd. Daar hebben we soms geen lepel voor nodig. Neem nu tapas, beetklare Spaanse hapjes die ons leven vooral in de zomer een stukje draaglijker maken bij gebrek aan Belgische zon. En neem ze met je rechterhand. Alleszins niet met je linkerhand. Waarom zou je? Als je rechtshandig bent, is je rechterhand je rechterhand.

Dat geldt dus ook voor een vork, die eigenlijk bijna hetzelfde is als een lepel, maar dan met parallelle uitsnijdingen. Maar neen, de etiquette gebiedt dat het més, godbetert, de lepel vervangt bij het wisselen van gang. De vork komt wel terug in de rechterhand wanneer we een taartje eten zonder mes. Wat zijn we nodeloos ambivalent en hopeloos inefficiënt. Dat terwijl we een man op de maan hebben gezet.

Toch krijg ik verwarde blikken wanneer ik mijn klaargelegd bestek voorts onopvallend verwissel, alsof ik een holbewoner ben. Ik kijk dan stuurs naar mijn bord en ontsteek niet eens in een gepassioneerde monoloog. Knap om waardig te blijven in veeleisend gezelschap, zeg ik steeds tegen mezelf.

De dwazen!

In alle tijd die zij als kind staken in het nutteloze trainen van beide handen als voedseldragers, amuseerde ik mij dubbel zo hard met enkel mijn rechterhand! IK WIN!

*Zijnoot: als je linkshandig, lees dit artikel dan averechts.