Kijk naar uw eigen bord, Loren!

Waarom worden vrouwen als vreemde wezens gezien, zelfs door zichzelf, als ze meer dan de helft van de wereldbevolking innemen? Nu doe ik het zelf!

De media gooien graag termen als “een pittig ding”, “geen katje om zonder handschoenen aan te pakken” of “een straffe madam” ten strijde. Ik hoor radiopresentatoren kwekken over “een geweldige zangeres en ik zou ze ook niet uit mijn bed zwieren” tegen hun ‘side chicks’ om een goedkope lach, die ze warempel krijgen. Genoemde side chicks pronken dan graag met hun vrijzinnigheid, startend met de woorden “moest ik lesbisch zijn, dan…”

Hillary Clinton heeft een dikke kont. Angela Merkel is de lelijkste vrouw in politics. Niemand zegt iets over het uiterlijk van Berlusconi of Van Rompuy. Wacht, zijn het enkel vrouwen die op neukbaarheid beoordeeld worden?

“Straffe madam”. Alsof dat een contradictie zou zijn en dus een krachtige term. Probeer het eens te zeggen zonder in de lach te schieten: straffe meneer. Alle meneren zijn straf.

En alle mevrouwen worden beoordeeld, vaak alléén maar, via hun vrouw-zijn. Zelfs door vrouwen. Waarom vragen we ons anders af of beroemde vrouwen wel een fatsoenlijk rolmodel zijn voor jonge meisjes? Of ze niet te veel seksuele partners hebben versleten? Waarom bestaan er debatten over hoe kort een rok mag zijn? Of in welke buurten vrouwen wel of niet mogen rondlopen? Of het hun schuld is wanneer ze worden aangerand? Of ze achteraf wel de waarheid spreken?

Vrouwen hebben dus iets te bewijzen. Ze willen bewonderd, aanvaard en gerespecteerd worden door iedereen. En ze kunnen nooit winnen. Niet te stoer, want dan is iedereen bang. Niet te lief, want dan krijg je geen respect. Niet te preuts, want dan vindt iedereen je een kneusje. En niet te seksueel, want dan ben je een slet. Werk niet te hard, want dan ben je een workaholic bitch. Maar ook niet thuisblijven en kindjes krijgen, want dan ben je een huisvrouw. Lees het maar na – in alle vrouwenmagazines ooit.

Het komt er op neer dat vrouwen consequent verantwoording moeten afleggen voor hun keuzes, zij het qua uiterlijk vertoon, levensstijl of zelfs qua mate van gevoel voor humor. Zelfs aan andere vrouwen. Ha, de kunst van je eigen ruiten ingooien. Hebben mannen ook deze problemen? Doen ze het zichzelf ook aan? Of wordt er niet naar mannen gekeken alsof er iets mis met hen zal zijn? Maar vooral: zouden ze het zich aantrekken?

Ik geloof in een sisterhood. Geen okselhaarcommune of penishatende vereniging, maar degelijke vrouwen alom, die Het begrijpen en samen de last van de ‘tweederangsburger’ dragen.

“Wat een hoer!”, hoorde ik onlangs op café over een jonge knappe vrouw met een formidabel decolleté. Niet uit de monden van mannen. Nee, het waren vrouwen, zwanger van kritiek, meedogenloos voor hun eigen soort. Daar gaat de sisterhood.